Back in (Cape) Town!

Beste allemaal,

Allereerst voor iedereen nog de beste wensen! Voor Nederlandse begrippen is dat veels te laat, maar hé, we zitten in Afrika;-)
Het is alweer twee maanden geleden dat we onze blog hebben bijgewerkt. We schamen ons dan ook diep. We hopen jullie met deze blog weer helemaal op de hoogte te brengen met de dingen die ons in het wonderschone Kaapstad bezig houden.

Wij wonen niet meer met ons tweeën in Kaapstad! Nee, Naomi is niet zwanger maar één van de jongens van Beth Uriel zit bij ons in huis. Hij was al langere tijd ziek. Omdat hij ondanks medicijnen niet opknapte is Roy met hem naar een ziekenhuis geweest (lees weken leuren van kliniek naar kliniek om wat lab geprikt te krijgen) Hij blijkt HIV te hebben en zijn bloeduitslagen zien er niet best uit. De dokter was erg verbaasd dat hij met deze uitslagen lopend was binnengekomen (voor de kenners, oa een CD4 count van 27) Hij is nu erg vatbaar voor eigenlijk alles en het jongenshuis is nu niet de juiste omgeving voor hem(veel mensen kleine ruimte, weinig fruit/groente, hygiëne matig).
Hij is 29 en bekend met foetaal alcohol syndroom(verstandelijk nivo bij deze jongen gelijk aan een 7 jarige).Het is best een inspanning om iemand die zorg nodig heeft in huis te hebben maar we doen het veel liefde en worden bijgestaan door diverse mensen. We kunnen hem op deze manier goed in de gaten houden en helpen met het innemen van zijn pillen.

Naomi werkt, hééééél veel. Regelmatig diensten van 28 uur (0800-1200) waarna ze de volgende dag weer zo'n 10 uur maakt. Haar vrije dagen zijn dan ook spaarzaam. Zo heeft ze nu eindelijk een weekend vrij na 19 diensten achter elkaar met dus tussendoor die 28 uurs diensten. De diensten zorgen voor een behoorlijke lading ervaring. Zo kan ze regelmatig intuberen, reanimeren ed. Een van de meest spannende momenten was toch wel een brandwondenpatiënt aan de beademing waarvan de beademingsbuis er om 1 uur ’s nachts uit viel. Dat probleem moet je zelf oplossen totdat de baas van huis is gekomen. Maar goed, juist dat soort momenten zijn leerzaam omdat je dingen voor elkaar krijgt die je niet had verwacht. Verder is een onderzoeksproject dat Naomi had geschreven eindelijk door de ethische keuring heen (geen rare dingen, alleen gegevens verzamelen) dus daar wordt nu ook tijd aan besteed
Door de vele uren die Naomi maakt hebben we niet echt de gelegenheid om samen bij andere projecten te gaan kijken. We hopen de laatste twee weken van maart hiervoor vrij te houden. Geen rondreis oid dus maar meer een oriëntatiefase waarin we kunnen kijken wat we hier allemaal zouden kunnen doen in de toekomst.

De meeste diensten bij de ambu moest Roy afzeggen omdat hij voor de jongen van Beth Uriel zorgt als Naomi werkt. Roy heeft één dienst op de ambu gedaan en dat was dan ook een dienst zoals hij die vaak in Nederland heeft; iedereen is druk bezig en Roy wacht op een ritje……Toch was het leerzaam om te zien watvoor middelen ze hier tot hun beschikking hebben (of eerder wat niet). Zo was er een bloeddruk meter die het vaker niet deed dan wel, de brancard moet letterlijk in de auto getild worden en airco hebben ze niet. Hopelijk is er voor vertrek wel kans om nog een keertje mee te gaan.

Voor Roy lijkt het jongenshuis een geschikte plek. Hij heeft er inmiddels aardig zijn draai gevonden en kan het erg goed vinden met het management (pa en ma voor de jongens) en de jongens. Pa heet Melvin, is Afrikaan maar heeft 10 jaar in Nederland gewoond omdat hij daar zijn vrouw heeft leren kennen. Roy kan dus af en toe gewoon Nederlands praten met één van de managers en dat is soms best fijn! Melvin, zijn vrouw Hendrika en drie kinderen worden gesponsord vanuit een kerk in Nederland en Melvin werkt dan ook full time bij BU. Ma heet Lindsay en komt uit Amerika. De toekomst zal moeten uitwijzen of we hier gaan terugkeren.

Uiteraard doen we hier meer dan werken. Zo zijn we een dag met de jongens van BU naar Cape Point geweest waar we een picknick hebben gehouden. We hebben het hier dan over een picknick voor 30 man en hadden dan ook aardig wat eten bij ons (oa 100 broodjes, en 6 watermeloenen). Uiteraard bleef dat niet onopgemerkt door de bavianen. Een ranger wees ons erop dat de bavianen in aantocht waren waarop het voedsel snel werd ingeladen. Onze huisgast rende gelijk de auto in, die heeft het niet zo op bavianen. De bavianen hadden al snel de auto’s omsingeld en er werden de jongens al snel wat plannen gesmeed. Zo werden er broodjes achter de voorruit gelegd wat zorgde voor hilarische taferelen met boze bavianen op de motorkap. Voor sommige van de jongens was dit nog niet spannend genoeg. Die stapten uit de auto om te kijken hoe dichtbij ze bij de bavianen konden komen. Zoals te zien op de foto kun je dichterbij komen dan je denkt. Totdat de baviaan het zat is. Eén boze baviaan zorgde ervoor dat er zo’n 7 jongens in 10 seconden in onze auto zaten/lagen/hingen.

In een opwelling van energie, hebben we op een vrije dag de wekker gezet en voordat het snikheet werd samen een wandeling gemaakt bij Silvermine, één van onze favoriete plekken. Roy is niet zo van het wandelen maar na wat aandringen ging hij toch mee en daar heeft hij geen spijt van gekregen. Het doel van de tocht was het bereiken van een grot genaamd Elephants Eye. Na een uur bereikten we, via niet afgezette, enge bergpaadjes, een grot met uitzicht over Kaapstad. Prachtig om te zien en heerlijk koel!

Dan nog een terugblik op de feestdagen! Op Kerstavond is Roy met een aantal jeugdwerkers en jongens van Beth Uriel naar een kindertehuis in Kayelitsha (1 vd grootste sloppenwijken in Kaapstad) geweest. Dit was behoorlijk indrukwekkend. In een constructie van golfplaat en hout (denk aan de grootte van jouw eigen woonkamer), vangt een ‘oma’ 15 wezen op. De jongens hadden kado’s meegenomen voor de kinderen. De meeste kinderen moesten huilen bij het openen van de kado’s omdat ze niet gewend zijn om iets te krijgen. De avond werd afgestoten met (natuurlijk) een braai. Helaas kon Naomi niet mee ivm dienst, maar hopelijk volgt er nog een kans voor vertrek. De Kerstdagen waren rustig met een braai bij Beth Uriel en tweede kerstdag naar KalkBay, een stadje aan de kust met haven (waar zeehonden in zwemmen) en waar we graag komen om even te relaxen. Alleen wisten we niet dat op 2de Kerstdag heel Kaapstad naar de kust gaat…Met Oud&Nieuw zijn we naar een openlucht concert in Kirstenbosch garden geweest. We zaten daar met zo’n 5000 andere mensen in een botanische tuin en hebben enorm genoten van de optredens van Hot Water (Zuid Afrikaanse band)en Hugh Masekela (trompetist). Bijzonder om met de jaarwisseling buiten op een grasveldje met zoveel anderen te zitten.

Het is een behoorlijk stuk tekst geworden, toch hebben we het gevoel dat we nog de helft zijn vergeten. Maar dan hebben we nog wat te vertellen als we thuiskomen!

Groet van ons!